Vandaag had ik een gesprek met Petra.
Ze heet anders, maar X heeft liever dat ik haar naam niet noem, dus vanaf nu heet ze Petra.
Het tweelingzielenproces loopt goed. Stapje voor stapje wordt het steeds beter.
Het liedje “We zijn er bijna, maar nog niet helemaal,” zou je kunnen zingen.
Van veel contact met haar tweelingziel, naar helemaal geen contact, is er nu regelmatig en goed contact.
Dat alle registers nog niet worden opengetrokken heeft een reden. Een spirituele reden.
En dat zijn net zaken die je niet ziet.
En door het niet te zien, struikelt Petra hier steeds over.
En dat begrijp ik.
Petra vraagt in elk gesprek, ‘waarom dit? waarom dat? waarom zo?’
Op sommige vragen kan ik antwoord geven, maar niet op alles.
Vaak achteraf, dan krijgen we het antwoord op vragen die open blijven.
En dan begrijpen we alles opeens veel beter.
Niet alle antwoorden krijgen we direct.
Spirituele processen zijn vaak zo ingewikkeld, dat we er met ons menselijk brein niet bij kunnen.
Er is veeeeeel meer tussen Hemel en Aarde dan we ons nu kunnen voorstellen, dus kunnen we als mens ook niet alles weten.
Wat vaak wel helpt, is proberen niet alles te begrijpen. Dus niet altijd antwoord zoeken op het ‘waarom.’
Dat geeft (meer) rust.
Wanneer je weet dat je als atleet nooit over een lat kunt springen van 3.00 meter hoog, dan geeft dat al een bepaalde rust. Want het is duidelijk, en dat kun je alleen maar accepteren.
Dus meer ruimte geven, niet door blijven zoeken en denken. Weten dat je over een lat, die 1.00 meter hoog ligt wel kunt springen.
Er is niet voor niets de uitspraak, ‘je legt de lat te hoog.’
De lat wat lager leggen, voorkomt frustratie.
In de gesprekken die ik heb met Petra, zijn we steeds bezig om de lat lager te krijgen.
Ligt jouw lat ook te hoog? Leg ‘m een stuk lager, dus zoek minder naar het waarom.
Tweelingzielen podcast
Mijn podcast voor en over tweelingzielen
