Ik bel met Thea, want ze heeft een afspraak gemaakt.
‘Ongeveer 5 jaar geleden had ik, dacht ik, mijn tweelingziel ontmoet,’ zegt ze.
‘Toen dacht je het, en nu niet meer?’ vraag ik.
‘Klopt,’ zegt ze, ‘omdat ik er nu niet meer in geloof.’
Thea is een oude ziel, dat voel ik, en natuurlijk weet ze wel hoe het zit.
Want zoals zoveel mensen die mij bellen, ze weet het wel, maar ze zoekt bevestiging.
Diep van binnen weet ze het echt wel. Maar omdat het proces lang duurt, gaat ze twijfelen, logisch.
We zijn mens, dat vergeten we wel eens. En wij mensen, we denken altijd.
En vaak teveel, te ver en te diep, althans wanneer het over dit soort ingewikkelde processen gaat.
En helemaal wanneer iets op zich laat wachten, dan gaan we het proberen te beredeneren en komen we aards tot de conclusie dat de tweelingziel, misschien wel helemaal niet de tweelingziel is.
En nu wordt het oppassen geblazen, want wanneer we hier verder op in gaan, dan gaat dit vaak een eigen leven leiden.
Het wordt een soort nieuwe waarheid.
Met het gevolg dat we als mens onrustiger worden, negatiever voelen, minder vertrouwen krijgen, geïrriteerder raken, enz. enz.
Terwijl het op niets is gebaseerd………..
Gebaseerd op iets wat in je hoofd zit en niets meer te maken heeft met de werkelijkheid.
Want het juiste antwoord had je al, alleen je ging verder…..verder met je gedachten, en dan gaan angsten en onzekerheden meedoen.
Jammer hé? En toch zie ik dit vaak.
Heel begrijpelijk en ook heel menselijk.
Dus……
Misschien moeten we vaker accepteren dat we ook maar gewoon mens zijn.
En dat was Thea met mij eens. Ze werd weer wakker geschud.
De door haar zelf gecreëerde schijnwereld gooide ze in de prullenbak.
Inmiddels weet Thea weer beter en ze weet weer zeker dat haar tweelingziel haar tweelingziel is!
Tweelingzielen podcast
Mijn podcast voor en over tweelingzielen
