Met een zachte stem en wat onzeker stelt ze zich voor, ‘Hoi met Mirthe, ik bel je want……uuuh……ja……heb een vraag……….maar het is een rare vraag.’
‘Zeg het maar, rare vragen bestaan niet,’ reageer ik.
‘Mijn zus…….mijn zus is overleden, 2 jaar geleden, ze was ziek.’
Ik luister en zeg niets, alleen een ‘ja’ zodat ze merkt dat ik hoor wat ze zegt.
‘Spijt heb ik, spijt dat ik het niet goed gedaan heb, ik had meer bij haar moeten zijn, zeker de laatste dagen,’ zegt ze, met steeds meer emotie in haar stem.
‘Nee!’ zeg ik direct en zonder ook maar te hoeven nadenken. Ik voelde het zo sterk. Alsof haar zus dit haar heel duidelijk wil maken. De ‘nee’ voelde ook alsof het niet geheel mijn stem was.
Mirthe was stil, ze schrok blijkbaar van mijn resoluut antwoord.
Ik nam direct de stilte over en voegde eraan toe, ‘je zus is heel duidelijk, het tegendeel is waar. Je moest voor je werk veel op pad. Je had toen weinig keus. Het beste heb je gedaan. Het werk was toen heel belangrijk en toch kwam je regelmatig bij je zus. Dat weet ze ook! Zij was toen belangrijk, maar je eigen leven ook. Je hebt de beste keus gemaakt. Dat laat ze heel duidelijk merken!’
‘Fijn,’ zegt Mirthe, ‘en het klopt van mijn werk, dat moest toen! Maar hoe weet IK dat? Ik zou zo graag van haar een bevestiging krijgen, en die krijg ik niet!’
Dit lag heel zwaar bij Mirthe, ik voelde het, als een juk op haar schouders. Schuldgevoel en niet een klein beetje ook.
Er was even een stilte, heel kort, en ik zag opeens een hartje van zilver, het hartje had een bepaalde vorm, iets wat ik nimmer gezien had. Ik voelde ook een intense emotie door mijn hele lijf.
‘Mirthe,’ zei ik, en ik voelde dat ik Mirthe haar complete aandacht had. Ze merkte dat er iets was, dat er iets gebeurde. Ik vertelde precies wat ik zag, ik beschreef het hartje zo goed als ik kon, met de kenmerkende vorm.
En het was stil………..
Ik zei; ‘Mirthe?’ Ik dacht even, ze heeft me niet gehoord, is ze nog wel aan de lijn? En ik vroeg of ze er nog wel was….
En toen hoorde ik Mirthe weer, ze snikte, ze kon niet praten, ze snikte, huilde en kon door emotie niets meer zeggen……..
Ik besloot haar maar even haar gang te laten gaan……….wat een emotie……zo had ik het niet vaak meegemaakt…….
Mirthe, gaf alleen geluid, ze schokte, huilde, probeerde weer wat te zeggen, maar het was onverstaanbaar…….
Uiteindelijk lukte het Mirthe iets te zeggen, althans wat weer verstaanbaar was.
‘Sorry…….sorry…’. zei ze,’ maar…………………….ik heb een week voor het overlijden van mijn zus, op haar ziekbed, HET HARTJE, WAT JIJ BESCHREEF, VAN HAAR GEKREGEN!!!’
En daar ging Mirthe weer, er was nu zoveel emotie, dat ze schreeuwde………..het ging door merg en been……….
Maar één ding was zeker, Mirthe gooide nu alles eruit, de ballast die ze met zich meedroeg het schuldgevoel dat ze had………alles kwam eruit!
Zo voelde het ook toen ze weer wat rustiger was, opgelucht en lichter….
‘Dit is een geschenk uit de hemel!’ zei Mirthe.
Mirthe had een mooie bevestiging gekregen, een bevestiging dat het goed was en dat het goed is.
De speciale band is er nog steeds, ze neemt Mirthe niets kwalijk, dat heeft haar zus nu duidelijk laten zien.
Het hartje had haar zus voor Mirthe gekocht, vlak voor haar overlijden, waarschijnlijk online.
Door het schuldgevoel wat Mirthe had, lag het hartje in een laatje, onder het mom, weglopen voor je gevoel, zoals Mirthe het zelf zei.
Mirthe draagt nu het hartje aan een kettinkje, altijd bij zich.
* Met toestemming van Mirthe geplaatst
