Ik denk dat het woord ‘waarom’ het meest genoemde woord is die ik tijdens mijn consulten hoor.
“Waarom zet hij die stap niet?”
“Waarom duurt het zo lang?”
“Waarom krijg ik geen bevestiging?”
“Waarom negeert zij mij?”
“Waarom gaat hij niet bij haar weg?”
“Waarom ziet zij niet wie hij is?”
“Waarom krijg ik geen bericht?”
Enz. enz.
Tijdens een tweelingzielen-proces zijn er meer vragen dan antwoorden. Juist om dat het een spiritueel proces is.
Dus gebeuren er dingen die we (nog) niet begrijpen. Maar we willen het wel begrijpen. En zo ontstaat er onrust.
Wat ook meespeelt is dat we vanuit ons perspectief naar een ander zijn of haar proces kijken. En dat geeft een heel ander beeld. Want wij weten niet wat iemand nodig heeft of wat exact zijn of haar blokkade is.
Wat voor jou klein is, kan voor een ander heel groot zijn.
Tweelingziel-processen zijn erg ingewikkeld, daarom is het ook niet zomaar even te verklaren waarom iemand iets doet of juist niet. Daarvoor moet je veel verder kijken en dan ook nog door de ogen van die ander.
Dus grotendeels is het gebrek aan informatie die het ‘waarom’ oproept.
Wat rust kan geven tijdens zo’n proces is het besef dat je pas later antwoord krijgt op het ‘waarom.’
Want wanneer tweelingzielen definitief samenkomen vallen dan pas heel veel puzzelstukjes op z’n plek.
Als je dat weet, dan weten we ook dat het zoeken naar het ‘waarom’ niet veel nut heeft. Dat dit juist meer onrust geeft tijdens het proces.
Het is heel menselijk om antwoorden te zoeken. Maar het moet wel in balans zijn.
Je mag rustig over het proces en het waarom nadenken. Maar stop op een gegeven moment en dwing jezelf om dan ergens anders mee bezig te zijn.
Parkeer het ‘waarom’ ook op z’n tijd.
Bewust hiermee bezig te zijn, kan net even een verlichting geven die je in zo’n roerig proces goed kunt gebruiken.
