“Mijn tweelingziel gaat er vandoor, dit komt nooit meer goed!” zegt José heel vlug.
Ze praat zo snel waardoor ik haar bijna niet kan verstaan.
Paniek voel ik, ze ademt heel snel, en komt moeilijk uit haar woorden.
Ik ken José niet, ze belt mij voor het eerst.
Ze had een afspraak gemaakt en daarin gezet: SPOED!
En nu heb ik haar aan de lijn.
Paniek hoor ik in haar stem.
“Wat moet ik doen? Zeg het, dan doe ik het, anders is het te laat!” zegt José nog vlugger.
Alsof ze de trein nog moet halen, alsof het om secondes gaat.
Ik geef haar het advies om een glas water te pakken en te gaan zitten, want ik hoor haar druk heen en weer lopen.
Heel snel drinkt ze het glas leeg en begint weer, “ik moet wat doen, maar ik weet niet wat!”
“José, vertel mij eens rustig wat er precies gebeurt is, dan voel ik er op in, en gaan we kijken hoe de situatie nu is.” Terwijl ik dit tegen haar zeg voel ik haar iets rustiger worden.
“Dit is een heel lang verhaal,” begint José. Voor dat ze verder gaat breek ik in. “Vertel mij maar wat er nu gebeurt is, want daar knelt de schoen.”
“Eindelijk, eindelijk na zo’n lange periode zijn we bij elkaar gekomen. Ik was zo blij! Er is zoveel gebeurt, dat is met geen pen te beschrijven. Eindelijk waren we bij elkaar! zegt ze.
Ze was nog nooit zo gelukkig geweest.
José begon weer sneller en drukker te praten, en ik zeg dat ze beter even weer een slok water kan nemen.
Dat deed ze, en éénmaal weer wat rustiger vertelde ze verder, “gisterenavond kreeg ik een app van hem, waarin hij schreef, dat hij niet met mij verder wil en dat hij mij alle geluk van de wereld wenst.”
“Ik begrijp er niets van! En weet niet wat ik fout heb gedaan!”
Tijdens het praten door neemt ze steeds een slok water, “ik heb hem geprobeerd te bellen, wel honderd keer, hij neemt niet op, wat ik ook doe, hij reageert niet meer, dus het is voorbij! Ik zie hem nooit weer!”
De emotie neemt de overhand en José is in tranen. Ik liet haar huilen.
Door het snikken heen zegt ze, “sorry.”
Ik zeg, “je hoeft geen sorry te zeggen, ik begrijp het, het is niet zomaar iets.”
“Maar, wat moet ik doen?” vraagt José, wanhopig.
“Om te beginnen José, wanneer ik op deze man in voel, wil hij meer bevestiging, nog meer, zou ik haast willen zeggen. Dat wil niet zeggen dat jij dat niet gedaan hebt, of niet goed heb gedaan. Mijn gevoel zegt dat hij extra bevestiging nodig heeft. Volgens mij is hij in een eerdere relatie in de steek gelaten. En dat op een nare, vervelende manier.”
“Klopt!” zegt José, dat heeft hij vaak vertelt.
Daarom begrijp ik niet dat hij zo doet, want hij weet toch dat ik niet zo ben!”
“Maar Jose, het gaat niet om jou, hijzelf is het probleem,”zeg ik.
Tweelingziel gaat er vandoor, een vlucht voor zichzelf.
“Schrijf hem een brief,” zeg ik, geen mail, geen app, een brief. Hij is iemand die moet voelen dat het menens is, dat het echt is. Een mail of app is afstandelijker. Een geschreven brief, door jou, dat doet veel meer voor hem.”
José luistert aandachtig, want ze is muisstil.
“Dus schrijf hem precis wat je voelt, hoe jij hem ziet, nu en in de toekomst. En schrijf wat jij denkt te moeten zeggen, geheel uit je gevoel, je doet niets verkeerd, wat je ook schrijft!”
“Ten eerste, die brief leest hij misschien helemaal niet, want hij wil mij niet meer,”
“Ten tweede, hij laat toch niets van zich horen, want dat doet hij nu ook niet.”
“Nee José, dat is niet waar, je vult het nu voor hem in. Want hij vlucht voor zichzelf, deze man is zo bang om weer dat gevoel te krijgen wat hem eerder is overkomen. Hij vlucht voor zijn gevoel. Jullie verbintenis voelde zo goed voor hem, dat de angst om dit te verliezen met hem aan de haal is gegaan.”
Tweelingzielen die er van doorgaan, geven vaak, onbewust, valse signalen.
“Ja, ja,” zegt José, nog niet helemaal overtuigd.
“Bovendien, vergeet niet dat het een spiritueel proces is,” ga ik verder, “en op zijn zwakke plek moet nog wat gebeuren, en dat is het. Niet meer, niet minder. Tweelingziel gaat er vandoor, maar wie zegt dat hij niet terug komt? Alleen jij José.”
“Dus,” zegt Jose, enigszins gehaast, “jij ziet het nog goed komen??”
“Ja,” zeg ik, “en daar heeft hij nu jouw hulp bij nodig. Geef hem de bevestiging die hij nodig heeft. Schrijf die brief en doe verder niets. Niet gaan bellen, mailen of appen.”
“Dat ga ik doen!” zegt José, met een stem die veel rustiger is dan in het begin van het gesprek.
Verder gaan we nog wat dieper op het proces in, zodat José het geheel van het proces gaat zien.
Wanneer we het gesprek afsluiten, zeg ik nog, “hou me op de hoogte!” En José belooft dat.
Haar mail is een bevestiging van het proces.
Want ongeveer drie weken later krijg ik een mail van José.
Daarin schrijft ze dat haar tweelingziel na tien dagen contact heeft gezocht met José. Dat hij de brief had gelezen, en haar graag wil zien.
In dat live contact, heeft hij zijn gevoel uitgesproken.
Waaruit bleek dat hij inderdaad heel erg bang is om José te verliezen.
De brief te schrijven was in dit proces en deze situatie een goede stap.
Daardoor is weer contact, goed contact, nog niet helemaal zoals voor zijn vlucht, maar José heeft er alle vertrouwen in dat het goed komt. Omdat ze nu beide weten waar (nog) de pijn zit, kunnen ze hieraan werken en definitief oplossen.
Als laatste schrijft ze in de mail, dat haar grote les en inzicht was, dat je niet te voorbarig moet zijn. Dat paniek een slechte raadgever is.
En daar heeft ze gelijk in.
Want conclusies trekken mag, maar niet te vroeg. Dat je door rustig te blijven, meer bereikt dan door paniek.
Helemaal wanneer het gaat om tweelingziel processen.
Tweelingziel gaat er vandoor, maar kwam ook weer terug.
I.v.m. privacy heb ik de naam aangepast.
Heb je ook de behoefte aan meer inzicht en of antwoorden?
Speciaal voor tweelingzielen heb ik een podcast gemaakt.
Tweelingzielen podcast
Mijn podcast voor en over tweelingzielen Meer info
